در فاصله دو روز مانده به برگزاری دومین مناظره زنده تلویزیونی دو نامزد اصلی انتخابات آمریکا، وب سایت واشنگتن پست فیلمی از اظهارات خصوصی دونالد ترامپ که مربوط به سال 2005 است،منتشر کرده است. در این فیلم ترامپ توضیح می دهد که چگونه وقتی مردان در موقعیت ستاره بودن قرار می گیرند، می توانند به راحتی با هر زنی که بخواهند رابطه جنسی برقرار کنند. انتشار این فیلم همانند یک بمب خبری در آستانه برگزاری دومین دور از مناظره دو نامزد، جنجالی گسترده را بر پا کرده است. جدای از اهدافی که در پشت انتشار این فیلم وجود دارد و شاید بتوان آن را نوعی تاکتیک برای غلیه بر حریف در کارزار رقابت های انتخاباتی تلقی کرد، این فلیم بخشی از رویکرد ها و نگرش های ترامپ نسبت به زنان و در اساس نگرش ضد فمنیستی او را به نمایش می گذارد.اساساً این نگرش با توجه به صحت گزارش فیلم زنگ خطر را برای جامعه آمریکا به صدا در می آورد، لذا جامعه آمریکا باید از هر فرصتی استفاده کند تا عناصر زن ستیزی چون ترامپ نتوانند سکان هدایت کشوری را برعهده گیرند که آن کشور از پیشگامان جنبش زنان در تاریخ جنبش های فمنیستی بوده است.از سوی دیگر این نکته در خور توجه است که چه بر سر جامعه آمریکا و حزب جمهوری خواه آن آمده است که عنصر جاه طلبی چون ترامپ که از سیاست فقط دماکوژی(عوام فریبی) و سکسالوژی و قواعد سکسیستی را به ارث برده است بخواهد آرمان های فمنیستی را آنهم با اظهارات رکیک و تحقیر آمیز در عصری به سخره گیرد که هنگام شکوفایی،طلوع و بازخیزش آن است. مگر مردم آمریکا مجاهدت ها و تلاش های فکری جان استوارات میل را از یاد برده اند که  روزگاری می گفت انقیاد زنان یک امر آشکارا خلاف واقعیت در جهان مدرن است؟ آیا مردم آمریکا تلاش های فکری مری آستل، ماری ولستون کرافت و  سیمون دوبووار را در برابری حقوق زنان با مردان و از آنکه زنان نباید جنس دوم باشند، فراموش کرده اند؟ اگر فراموش کرده اند پس باید به ترامپ اجازه دهند که با مباهاتی در خور شانش بگوید که سن وسال در ارتباط جنسی با زنان دلخواهش اصلا اهمیتی ندارد و یا اینکه بگوید در ارتباط جنسی با یک دختر 24 ساله از هیچ مشکلی نمی هراسد و همخوابگی سه نفره خود با زنان را رسانه ای کند.طرفه آن است که به رغم همه سخافت های حاکم بر الگو های رفتاری ترامپ او تلاش دارد که با عذر خواهی غیر قابل توجیه رفع مسوولیت کند و خود را مدافع صداهایی کند که همان صدای زنان است که لااقل در دومین دهه از هزاره سوم نه تنها رسا، بلکه دیگر صدای اقلیت ها نیست.